Mensenrechten zijn de backbone van het sociaal werk, omdat ze verankerd zijn in een internationale rechtsorde die tot op gemeentelijk niveau van invloed is. Eleanor Roosevelt, de initiator van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, benadrukte al in 1948 dat mensenrechten pas echt betekenis krijgen aan de keukentafel bij mensen thuis.
Tegenwoordig zijn gemeenten medeverantwoordelijk voor het naleven van mensenrechten. Meer dan 83 procent (Van Arum, Broekroelofs & Van Xanten, 2020) werkt met wijkteams die als poortwachter tot gemeentelijke zorg en voorzieningen een cruciale rol spelen bij de realisatie van sociaaleconomische mensenrechten, zoals het recht op gezondheid, het recht op sociale zekerheid en op een behoorlijke levensstandaard (Dibbets, Claessen, Eijkman & Lamkaddem, 2018). De vraag of mensenrechten daarbij een rol hebben is geen vraag: sociaal werkers hebben in hun dagelijkse werk al invloed op mensenrechten. Zich committeren aan mensenrechten is tegelijkertijd nodig om trouw te zijn aan de beroepscode en om fundamentele rechtsnormen uit te dragen.